Elsie is 25 !

Elsie is 25 lentes jong en dat hebben we op passende wijze gevierd in de Villa Deco!

back to the eighties...part I

Je zal maar een zeteltje zijn...

Er is een tijd van komen en gaan. Dat geldt ook voor spulletjes in de Villa Deco. Geregeld wordt er overlegd of bepaalde voorwerpen wel passen in het smaakvol ingerichte huis. Elke kamer heeft zijn eigen touch, elke bewoner pronkt met eigen accenten, maar daarover in een volgende anecdote meer. Dit verhaaltje gaat over de living op de anderhalve verdieping van onze Villa Deco tempel. Deze ruimte wordt stijlvol opgevuld door een slaapzetel met kussentjes en dekentjes, een salontafeltje, een tv-meubel met bijpassende tv en een massieve drankkast uit grootmoeders tijd. Maar zoals in elke familie is er een lelijk eendje...
In ons salon zijn er eigenlijk twee lelijke eendjes maar om Leen niet teveel op hare kameel te krijgen, zullen we het verder enkel hebben over het voorwerp dat in de gloednieuwe IKEA gids zou omschreven staan als “innovatieve Zeteltje vanuit het hoge Noorden”, maar hier in de volkmond een miskleun zou genoemd worden. Het risico op ongevallen werd te groot, veiligheid van de Villa Deco bezoekers kon niet meer gegarandeerd worden. Zo liet de grootmoeder van Els er al haast het leven bij omdat ze er niet meer uitgeraakte en enkel door het alziende oog van Els kon gered worden.
Op een zomeravond gebeurde dan ook het onvermijdelijke: het grijze monument kwam op de gesprekstafel omdat Els graag de living wou herinrichten, we wonen er tenslotte ook al bijna een jaar. Een innoverend plan werd ontvouwd; de living zou 180 graden gedraaid worden (in de richting van Mekka? of Sint Maartensdal?), op het plan zag het er alleszins goed uit. Maar er was geen plaats meer voor de Zeteltje... voorzichtig werd Leens reactie afgewacht... seconden werden minuten en toen kwam Haar antwoord: Mijn zeteltje kan verdwijnen naar de KELDER als er niet meer over mijn centrale design lamp gediscussieerd wordt, hierbij duidelijke de blik op Johan richtend. Een jaar samenwonen maakt hem duidelijk dat dit haar laatste woorden zijn over dit onderwerp.
Zo gezegd, zo gedaan. Het is Els en Johan nooit precies duidelijk geweest wanneer Ze afscheid heeft genomen van haar Zeteltje maar de volgdende dag was er een lege plek in de living en sierde de zetel het smakeloze fonteintje van Johan dat al vanaf de eerste maand naar de kelder was verbannen. Het leven in de Villa Deco kan hard zijn...hier heerst alleen het recht van de mooiste en van Singstar maar dat is voor een volgend verhaaltje...

Suikerrock - Juanes

Mojito

Ai ai ai Puerto Boulogne-sur-mer

Op een vroege lentedag komt Els met pretlichtjes in de ogen de Villa Deco binnen gecatwalked. Gracieus ploft ze op de keukenstoel en bestelt ze een glas water on the rocks. Johan en Zij weten dat er weer iets geweldigs gaat komen en Zij houdt haar mond dan ook al klaar voor de “whoe!” kreet. “Hebben jullie het komend weekend al iets te doen?”, vraagt Els terwijl ze van haar glas nipt. De spanning is duidelijk aanwezig, want Els lichaamshouding verraadt dat een ja-antwoord niet getolereerd wordt. Na een korte blik op haar agenda, kan Zij opgelucht ademhalen. 4 ogen richten zich nu op Johan, die verwoed zijn agenda zoekt, maar net deze ene keer niet kan vinden. Alsof ze zijn gedachte kan lezen, werpt Els op dat het voor Johan niet uitmaakt. Want zijn agenda wordt toch niet bijgehouden en om niet weer meerdere dates op hetzelfde moment teleur te stellen, kan hij maar beter het buitenland opzoeken! Whoe!?! “Het buitenland?” kirt Leen, “Betekent dat een stempelke in mijn paspoort”?

Dan komt het grote moment: Leen, Johan, maak een rugzakje klaar want ik heb van thuis de auto kunnen krijgen en dus gaan we dit weekend een tripje maken...naar Frankrijk!! Pardoes laat Leen het eerste wijnglas van de pas bijeengespaarde nieuwe Delhaizecollectie vallen, maar dit kan de pret niet bederven
...naar Frankrijk...wow!! Johan weet al meteen dat de de volgende werkdag in zal genomen worden met het opzoeken van luchtfoto’s van de streek met Google Earth, Leen schiet al licht in paniek. “Hoe gaat het weer zijn en moet ik denken aan de bikinilijn?”

Het plan: via Brussel (we nemen deze keer per uitzondering de ring errond) naar Oostende, daar overnachten en devolgende dag doorrijden naar Calais om vandaar de region Nord-Pas-de-Calais te verkennen (met een lichte voorkeur voor de kust).
De avonturiers: Els de driver, Leende bewaakster van de achterbank en officiele uitestser van het slaapcomfort, en Johan, de dj (steeds onder nauwlettend oog van de driver) en mappy van dienst.
Vervoermiddel: een degelijke Mercedes van onze al even degelijke oosterburen
Exceltijdsschema: van vrijdagavond tot zondagavond

Na een vlotte rit komen de drie aan in Oostende en na even zoeken wordt besloten de bescheiden auto even te parkeren voor onze...jeugdherberg. Na een korte verkenning door de uitgebreide binnenstad van Oostende, besluiten ze maar onder de wol te kruipen. Na het ontbijt en weer op weg, besluiten ze de kaart van Frankrijk in te ruilen voor een splinternieuw model van de regio, die Johan op gevaar van eigen leven heeft weten te bemachtigen in een door zondvloed gegeteisterde tankstation. Genietend van de wondermooie belgische polders met bijhorende muur van glas en beton die subtiel de zee van de horizon onttrekt, duiken ze Frankrijk binnen. En alsof de weergoden iets tegen België zouden hebben, stopt het algauw met regenen en begint de zon algauw achter de wolken te verschijnen.


Calais komt in zicht en de wagen wordt achtergelaten aan de volgende auberge de jeunesse. Na een korte winderige strandwandeling op het strand van Calais besluiten ze dan de kust af te rijden met als eerste doel... de Engelse kust. Groot is de verbazing als ze door het plotse mooie weer land aan de overkant zien en de Britten weten dat ook want ze komen helemaal van de andere kant om hun land ook eens te zien.
Maar we moeten verder en wel naar Cap Blanc Nez en Cap Gris Nez. Helemaal in de stijl van de Villa Deco, wordt de lunch met bijpassende drank geserveerd. De verkenningstocht gaat verder en leidt ons langs glooiende heuvels, kleurrijke bloemenvelden en trotse bunkers uit een, zo lijkt het, ver oorlogsverleden.

Pittoreske dorpjes wisselen elkaar af en plots zien we de bestemming van de dag: de havenstad Boulogne-sur-mer. De eerste aanblik brengt ons in de war, Leen verliest er zefs een oorbel bij, maar de argwaan van deze stad slaat om in bewondering voor de parel van een ommuurde oude binnenstad. Niets kan deze vakantie nog stuk maken, zeker niet door de aankoop van frans brood, wijn, kaas en druiven voor het avondmaal terug in Calais.

De volgende dag wordt Lille met zijn indrukwekkende Arc de Triomphe nog bezocht en nadien keert het gezelschap tevreden terug naar de Villa Deco...

Hips don’t lie

Vrijdag 16 juni: Na een week vol hard labeur komen Els, Johan en Zij aan in de Villa Deco. Vermoeid ploffen ze elk in hun bed voor een verkwikkend dutje. Hoewel dit scenario zich meermaals herhaalt per week, is er vanavond een hoger doel. Binnen afzienbare tijd worden immers appels tot zorgvuldige asymmetrische blokjes gevormd, appelsienen van hun schil en pitjes ontdaan, kiwi’s klaargemaakt en dit allemaal om hun aroma te laten verspreiden in het goddelijke sap van de koningin der zuidererse dranken: de sangría! Els en Leen trekken zich nog kort terug in hun schoonheidstempels. Even later Johan keurt kort Leens outfit en vraagt ongedwongen: Ga je zo? Onder het motto “What you see, is what you get” grijpt Leen de sangriakom en de bijhorende hapjes en verdeelt ze over de feesttafel, hierbij strategisch denkend aan waar ze nadien zelf zal plaatsnemen! Niet lang daarna komen de eerste gasten aan en kan het feestje beginnen, altijd wordt de muziekkeuze nauwgezet in het oor gehouden door Els en Johan met de nodige spontane correcties waar nodig. Sangriaglaasjes gaan vlot binnen, plannen voor zomeruitstapjes worden gesmeed en Erasmusverhalen gekaderd in het bredere geheel van de kosmos...

Omdat Leen al het een en het ander begint te voelen, besluit de bende voor het te laat is aan de nachtelijke tocht van de wijk Sint Maartensdal naar het mekka van de Limburgse ambiance in Leuven: de Ambiorix. En alsof er een aanvraagprocedure opgestart was, komen de ene hit na de andere van o.a. Juanes, Shakira, David Pispaal en oh ja van Juanes en Shakira vlotjes uit de boxen geknald. Het duurt dan ook niet lang of Leen waagt de eerste danspasjes met haar imposante rok. Wanneer Kate Ryan met de bijpassende microfoonstaven ‘Je t’adore’ kweelt, laat Zij zich dan ook volledig gaan, omgeven door het duister in het achterste donkere hoekje van de Ambiorix.

Na een kort overlegmoment, laat Els zelfzeker weten dat het tijd wordt om een andere tent op te zoeken. Eens op de Oude Markt komt plots het besef dat de andere gasten al naar huis zijn gegaan en dat de sfeer in handen ligt van de 3 muskebiers van de Villa Deco. Plots wordt het drietal echter vervoegd met een 4de individu, dat na een korte kennismaking ene volkomen stranger blijkt de zijn. De plannen van de laatkomer zijn niet meteen duidelijk. De blik blijft immers strak gericht op de achterkant van Leen gericht. Bewondering? Afgunst? Radeloosheid? Dan komen de verlossende woorden... "Sorry voor het storen maar uwe Rok zit niet goed!". Waarop Leen een waaier aan blikken toont van ‘Excuseer, maar ken ik u?’ over ’T zal wel niet over mij gaan’ tot ‘Woe, mijne rok zit in mijn onderbroek’. Moest het Kate Ryan zijn overkomen, we hadden zeker gewonnen... want Kate was echt keimooi, ze zong keigoe en haar kleed was echt kei in assortie met diene choreo...

Terug naar het Villa Deco trio dat via Café Manger, de underworld Ramblas, de blacklight Exit in de heerlijke Bierkelder met bijpassend intrieur terecht gekomen is. Els hoort er al meteen wie er verliefd op haar is, had ze dat geweten ze had het allemaal anders aangepakt in haar leven en meteen ook een cursus slettendansen-aan-de-toog gevolgd...