Ai ai ai Puerto Boulogne-sur-mer

Op een vroege lentedag komt Els met pretlichtjes in de ogen de Villa Deco binnen gecatwalked. Gracieus ploft ze op de keukenstoel en bestelt ze een glas water on the rocks. Johan en Zij weten dat er weer iets geweldigs gaat komen en Zij houdt haar mond dan ook al klaar voor de “whoe!” kreet. “Hebben jullie het komend weekend al iets te doen?”, vraagt Els terwijl ze van haar glas nipt. De spanning is duidelijk aanwezig, want Els lichaamshouding verraadt dat een ja-antwoord niet getolereerd wordt. Na een korte blik op haar agenda, kan Zij opgelucht ademhalen. 4 ogen richten zich nu op Johan, die verwoed zijn agenda zoekt, maar net deze ene keer niet kan vinden. Alsof ze zijn gedachte kan lezen, werpt Els op dat het voor Johan niet uitmaakt. Want zijn agenda wordt toch niet bijgehouden en om niet weer meerdere dates op hetzelfde moment teleur te stellen, kan hij maar beter het buitenland opzoeken! Whoe!?! “Het buitenland?” kirt Leen, “Betekent dat een stempelke in mijn paspoort”?

Dan komt het grote moment: Leen, Johan, maak een rugzakje klaar want ik heb van thuis de auto kunnen krijgen en dus gaan we dit weekend een tripje maken...naar Frankrijk!! Pardoes laat Leen het eerste wijnglas van de pas bijeengespaarde nieuwe Delhaizecollectie vallen, maar dit kan de pret niet bederven
...naar Frankrijk...wow!! Johan weet al meteen dat de de volgende werkdag in zal genomen worden met het opzoeken van luchtfoto’s van de streek met Google Earth, Leen schiet al licht in paniek. “Hoe gaat het weer zijn en moet ik denken aan de bikinilijn?”

Het plan: via Brussel (we nemen deze keer per uitzondering de ring errond) naar Oostende, daar overnachten en devolgende dag doorrijden naar Calais om vandaar de region Nord-Pas-de-Calais te verkennen (met een lichte voorkeur voor de kust).
De avonturiers: Els de driver, Leende bewaakster van de achterbank en officiele uitestser van het slaapcomfort, en Johan, de dj (steeds onder nauwlettend oog van de driver) en mappy van dienst.
Vervoermiddel: een degelijke Mercedes van onze al even degelijke oosterburen
Exceltijdsschema: van vrijdagavond tot zondagavond

Na een vlotte rit komen de drie aan in Oostende en na even zoeken wordt besloten de bescheiden auto even te parkeren voor onze...jeugdherberg. Na een korte verkenning door de uitgebreide binnenstad van Oostende, besluiten ze maar onder de wol te kruipen. Na het ontbijt en weer op weg, besluiten ze de kaart van Frankrijk in te ruilen voor een splinternieuw model van de regio, die Johan op gevaar van eigen leven heeft weten te bemachtigen in een door zondvloed gegeteisterde tankstation. Genietend van de wondermooie belgische polders met bijhorende muur van glas en beton die subtiel de zee van de horizon onttrekt, duiken ze Frankrijk binnen. En alsof de weergoden iets tegen België zouden hebben, stopt het algauw met regenen en begint de zon algauw achter de wolken te verschijnen.


Calais komt in zicht en de wagen wordt achtergelaten aan de volgende auberge de jeunesse. Na een korte winderige strandwandeling op het strand van Calais besluiten ze dan de kust af te rijden met als eerste doel... de Engelse kust. Groot is de verbazing als ze door het plotse mooie weer land aan de overkant zien en de Britten weten dat ook want ze komen helemaal van de andere kant om hun land ook eens te zien.
Maar we moeten verder en wel naar Cap Blanc Nez en Cap Gris Nez. Helemaal in de stijl van de Villa Deco, wordt de lunch met bijpassende drank geserveerd. De verkenningstocht gaat verder en leidt ons langs glooiende heuvels, kleurrijke bloemenvelden en trotse bunkers uit een, zo lijkt het, ver oorlogsverleden.

Pittoreske dorpjes wisselen elkaar af en plots zien we de bestemming van de dag: de havenstad Boulogne-sur-mer. De eerste aanblik brengt ons in de war, Leen verliest er zefs een oorbel bij, maar de argwaan van deze stad slaat om in bewondering voor de parel van een ommuurde oude binnenstad. Niets kan deze vakantie nog stuk maken, zeker niet door de aankoop van frans brood, wijn, kaas en druiven voor het avondmaal terug in Calais.

De volgende dag wordt Lille met zijn indrukwekkende Arc de Triomphe nog bezocht en nadien keert het gezelschap tevreden terug naar de Villa Deco...

Hips don’t lie

Vrijdag 16 juni: Na een week vol hard labeur komen Els, Johan en Zij aan in de Villa Deco. Vermoeid ploffen ze elk in hun bed voor een verkwikkend dutje. Hoewel dit scenario zich meermaals herhaalt per week, is er vanavond een hoger doel. Binnen afzienbare tijd worden immers appels tot zorgvuldige asymmetrische blokjes gevormd, appelsienen van hun schil en pitjes ontdaan, kiwi’s klaargemaakt en dit allemaal om hun aroma te laten verspreiden in het goddelijke sap van de koningin der zuidererse dranken: de sangría! Els en Leen trekken zich nog kort terug in hun schoonheidstempels. Even later Johan keurt kort Leens outfit en vraagt ongedwongen: Ga je zo? Onder het motto “What you see, is what you get” grijpt Leen de sangriakom en de bijhorende hapjes en verdeelt ze over de feesttafel, hierbij strategisch denkend aan waar ze nadien zelf zal plaatsnemen! Niet lang daarna komen de eerste gasten aan en kan het feestje beginnen, altijd wordt de muziekkeuze nauwgezet in het oor gehouden door Els en Johan met de nodige spontane correcties waar nodig. Sangriaglaasjes gaan vlot binnen, plannen voor zomeruitstapjes worden gesmeed en Erasmusverhalen gekaderd in het bredere geheel van de kosmos...

Omdat Leen al het een en het ander begint te voelen, besluit de bende voor het te laat is aan de nachtelijke tocht van de wijk Sint Maartensdal naar het mekka van de Limburgse ambiance in Leuven: de Ambiorix. En alsof er een aanvraagprocedure opgestart was, komen de ene hit na de andere van o.a. Juanes, Shakira, David Pispaal en oh ja van Juanes en Shakira vlotjes uit de boxen geknald. Het duurt dan ook niet lang of Leen waagt de eerste danspasjes met haar imposante rok. Wanneer Kate Ryan met de bijpassende microfoonstaven ‘Je t’adore’ kweelt, laat Zij zich dan ook volledig gaan, omgeven door het duister in het achterste donkere hoekje van de Ambiorix.

Na een kort overlegmoment, laat Els zelfzeker weten dat het tijd wordt om een andere tent op te zoeken. Eens op de Oude Markt komt plots het besef dat de andere gasten al naar huis zijn gegaan en dat de sfeer in handen ligt van de 3 muskebiers van de Villa Deco. Plots wordt het drietal echter vervoegd met een 4de individu, dat na een korte kennismaking ene volkomen stranger blijkt de zijn. De plannen van de laatkomer zijn niet meteen duidelijk. De blik blijft immers strak gericht op de achterkant van Leen gericht. Bewondering? Afgunst? Radeloosheid? Dan komen de verlossende woorden... "Sorry voor het storen maar uwe Rok zit niet goed!". Waarop Leen een waaier aan blikken toont van ‘Excuseer, maar ken ik u?’ over ’T zal wel niet over mij gaan’ tot ‘Woe, mijne rok zit in mijn onderbroek’. Moest het Kate Ryan zijn overkomen, we hadden zeker gewonnen... want Kate was echt keimooi, ze zong keigoe en haar kleed was echt kei in assortie met diene choreo...

Terug naar het Villa Deco trio dat via Café Manger, de underworld Ramblas, de blacklight Exit in de heerlijke Bierkelder met bijpassend intrieur terecht gekomen is. Els hoort er al meteen wie er verliefd op haar is, had ze dat geweten ze had het allemaal anders aangepakt in haar leven en meteen ook een cursus slettendansen-aan-de-toog gevolgd...

Missing Leen...

Leen is nog maar net vertrokken en Johan is volledig out of control: hij heeft al vijf broden gekocht en het haar begint al welig te tieren...

Zidane vs. Materazzi

Wil je het Materazzi ook nog eens betaald zetten dat hij Zidane beledigde...
Klik dan: hier

Speciaal voor Frank in Ierland

Les Arcs: part I

Op 19 maart moesten we Leen voor de eerste keer alleen achterlaten in de Villa Deco toen we op skivakantie vertrokken. Gelukkig was Johan al in de fase dat hij terug tegen mij begon te spreken. Hoewel ik bij nader inzien - nadat hij verraden had wie er in de volgende aflevering van Lost zou doodgaan - nog wel even naar de voorgaande fase wilde terugkeren.
Toen we aan de Heizel opstapten op de bus richting Arc 2000, bleek de party al volop aan de gang te zijn: drie vierde van de op de bus aanwezige voorraad Maes was er tussen Antwerpen en Brussel al doorgegaan, jenevershots vlogen in het rond en ergens achteraan de bus probeerde een vrouw met een alcoholprobleem, later vernamen we dat haar naam Foxy was, van de ene kant van de bus naar de andere te springen. Een niet ongevaarlijke onderneming gezien het feit dat ze al zoveel alcohol naar binnen gegoten had dat ze nog nauwelijks op haar benen kon staan en geen zinnig woord meer kon uitbrengen. Pas later kwamen we erachter dat dat laatste niet werd veroorzaakt door het te hoge promillegehalte in haar bloed maar louter door een gebrek aan intelligentie.
In Luxemburg dachten we verlost te zijn van Foxy en haar alcoholprobleem toen ze na een val uit de bus levenloos op het asfalt bleef liggen langs de benzinepomp Superplus loodvrij. Toen één van haar kompanen haar echter van het wegoppervlak schraapte, bleek ze er slechts een geschaafde neus en een plaats op de zwarte lijst van reisorganisator Thomas Cook aan overgehouden te hebben. Na de tussenstop in Luxemburg werd het stil op de bus, maar we wisten wel zeker dat we van Foxy en haar entourage het laatste nog niet gehoord hadden. To be continued...

Oudjaar 2005

Het is nog slechts enkele uren wachten voordat het nieuwe jaar zijn opwachting maakt als ik een berichtje ontvang van Leen en Johan. Ze zijn er klaar voor: 12 druiven per persoon, mooi verdeeld over de kommetjes van het goede servies dat enkel bij speciale gelegenheden zoals deze bovengehaald wordt, de champagne staat koud en TVE Internacional stuurt de laatste beelden van een entertainende doch cultureel hoogstaande show de wereld in.
Zo dadelijk zullen de campanadas van de Puerta del Sol de laatste seconden van 2005 aankondigen, of zijn het de eerste seconden van het nieuwe jaar?
Slechts enkele weken voor de jaarwisseling is een pientere Spaanse journalist erachter gekomen dat tijdens de klokslagen niet de laatste seconden van het oude jaar afgeteld worden maar de eerste van het nieuwe. Al honderden jaren beginnen de Spanjaarden elk jaar dus met 36 seconden vertraging (3 seconden per druif). Nu ja, de Spanjaarden staan eenmaal niet bekend voor hun stiptheid.
Maar in de Villa Deco breekt op dat moment paniek uit. Felice heeft reeds met de hulp van Tanja Dexters afgeteld van tien tot één waarna hij Xander van Volumia aan de borst drukte om hem een gelukkig nieuwjaar te wensen, Belle Perez staat zich al te geven op de main stage van het Swingpaleis en in de verte weerklinken reeds de eerste knallen van het vuurwerk dat wordt afgestoken in de achtertuin van café Jeeskesboom. In de Vital Decosterstraat werd echter nog geen enkele druif verorberd, bewoners en gasten zijn met stomheid geslagen, zendt TVE Internacional dan toch met vertraging uit? Niemand kan het geloven. Maar het klokkenspel op de Puerta del Sol begint hoe dan ook en iedereen doet wat van hem verwacht wordt: druiven eten. Hilde laat er zowaar bijna het leven bij!
Gelukkig kan ik de volgende dag – na vier uur vertraging tijdens twee vluchten van de welgekende Spaanse vliegtuigmaatschappij Miseria – mijn huisgenoten opnieuw vervoegen waarna alle mysteries omtrent druiven, campanadas en de eigenaar van de vele zakken brood opgehelderd worden tijdens de 3789ste aflevering van ‘The one where…’

20 december 2005

18u06: Els is al meer dan een uur terug van haar werk. Ze heeft daarvoor de metrohalte Ramberg genomen en is afgestapt aan Halte Villa Deco. Nadat ze de keukenkasten grondig geïnspecteerd heeft op mogelijke vlekjes, begint ze aan haar dagelijkse portie pasta met spekjes en roomsaus. Op dat ogenblik komt Johan, moe van zijn academisch dagje Msn’en terug en vraagt subtiel: “Is er nog brood?” Waarop Els beschuldigend wijst naar het schaarse plekje stoel dat nog vrij is door al die broodresten. “Je kan mee-eten als je wil,” zegt Els en dat laat Johan die alweer over zijn maandloon aan eetbudget zit geen twee keer zeggen. “Hoe was je dag?” “Goed en die van jou?” werpt Els zelfzeker terug. “Druk, druk, druk!!” laat Johan vallen terwijl hij snel nog op zoek gaat naar een stukje brood zonder mozaïek patroon van geel, groen en grijs. Johan vertelt dat hij een schitterende collectie retro-kerstballen heeft bemachtigd. Els voegt hieraan toe dat ze de mooiste piek heeft.
Plots zwaait de deur van de Villa Deco open en treedt Zij binnen. Met een geheimzinnige blik laat ze verstaan dat een groots moment staat te gebeuren. Bij wijze van teaser vraagt ze: “Is er nog soep?” Na het dankgebed voor deze heerlijke zelfgemaakte maaltijd, glinsteren haar ogen en vraagt ze om mee naar boven te gaan. Daar laat Leen vol trots haar nieuwe aanwinst bewonderen: een rasechte kerstboom van het jaar 2005 uit de kwaliteitsketen Casa. Een prachtexemplaar van tachtig centimeter die het stijlvol ingerichte interieur van el salón enkel maar vervolmaakt.
Uiteraard is er geen aankoop zonder spannend verhaal. Levensecht vertelt Leen dan ook dat ze in de Diestsestraat ternauwernood haar kerstboom heeft kunnen redden van de diefstal door enkele hongerige wolven die het gemunt hadden op Leens schat. Gelukkig bereikte ze net op tijd de wijk Sint-Maartensdal waar ze al volop bezig waren met de voorbereidingen van de Nieuwjaarsreceptieceptie editie 2006.
Na een kort overlegmoment laat Els weten dat haar piek absoluut de mooiste is en met de nodige gratie plaatst ze het pronkstuk op de bijna volmaakte boom. De lichtjes worden geplaatst, de kerstballen correct gehangen volgens het uitgetekende excelschema van Els. Na deze noeste arbeid waarbij Leen vooral de drankkast bewaakt, zet Els nog een stapje in de wereld. Leen en Johan ploffen in de zetel en kijken naar de 1236ste afleveringen van The one where… Plots gilt Leen, waarbij Johan het twaalfde en meteen ook laatste wijnglas uit de collectie laat vallen. De lichtjes blijken immers te flikkeren, iets waar Leen al haar hele leven bang voor is geweest. Gelukkig rinkelt opeens de bel en horen we: “Heeey…”

Door Johan

Welcome @ Villa Deco

Welcome @ Villa Deco

Het leukste huis van Leuven!