Hips don’t lie

Vrijdag 16 juni: Na een week vol hard labeur komen Els, Johan en Zij aan in de Villa Deco. Vermoeid ploffen ze elk in hun bed voor een verkwikkend dutje. Hoewel dit scenario zich meermaals herhaalt per week, is er vanavond een hoger doel. Binnen afzienbare tijd worden immers appels tot zorgvuldige asymmetrische blokjes gevormd, appelsienen van hun schil en pitjes ontdaan, kiwi’s klaargemaakt en dit allemaal om hun aroma te laten verspreiden in het goddelijke sap van de koningin der zuidererse dranken: de sangría! Els en Leen trekken zich nog kort terug in hun schoonheidstempels. Even later Johan keurt kort Leens outfit en vraagt ongedwongen: Ga je zo? Onder het motto “What you see, is what you get” grijpt Leen de sangriakom en de bijhorende hapjes en verdeelt ze over de feesttafel, hierbij strategisch denkend aan waar ze nadien zelf zal plaatsnemen! Niet lang daarna komen de eerste gasten aan en kan het feestje beginnen, altijd wordt de muziekkeuze nauwgezet in het oor gehouden door Els en Johan met de nodige spontane correcties waar nodig. Sangriaglaasjes gaan vlot binnen, plannen voor zomeruitstapjes worden gesmeed en Erasmusverhalen gekaderd in het bredere geheel van de kosmos...

Omdat Leen al het een en het ander begint te voelen, besluit de bende voor het te laat is aan de nachtelijke tocht van de wijk Sint Maartensdal naar het mekka van de Limburgse ambiance in Leuven: de Ambiorix. En alsof er een aanvraagprocedure opgestart was, komen de ene hit na de andere van o.a. Juanes, Shakira, David Pispaal en oh ja van Juanes en Shakira vlotjes uit de boxen geknald. Het duurt dan ook niet lang of Leen waagt de eerste danspasjes met haar imposante rok. Wanneer Kate Ryan met de bijpassende microfoonstaven ‘Je t’adore’ kweelt, laat Zij zich dan ook volledig gaan, omgeven door het duister in het achterste donkere hoekje van de Ambiorix.

Na een kort overlegmoment, laat Els zelfzeker weten dat het tijd wordt om een andere tent op te zoeken. Eens op de Oude Markt komt plots het besef dat de andere gasten al naar huis zijn gegaan en dat de sfeer in handen ligt van de 3 muskebiers van de Villa Deco. Plots wordt het drietal echter vervoegd met een 4de individu, dat na een korte kennismaking ene volkomen stranger blijkt de zijn. De plannen van de laatkomer zijn niet meteen duidelijk. De blik blijft immers strak gericht op de achterkant van Leen gericht. Bewondering? Afgunst? Radeloosheid? Dan komen de verlossende woorden... "Sorry voor het storen maar uwe Rok zit niet goed!". Waarop Leen een waaier aan blikken toont van ‘Excuseer, maar ken ik u?’ over ’T zal wel niet over mij gaan’ tot ‘Woe, mijne rok zit in mijn onderbroek’. Moest het Kate Ryan zijn overkomen, we hadden zeker gewonnen... want Kate was echt keimooi, ze zong keigoe en haar kleed was echt kei in assortie met diene choreo...

Terug naar het Villa Deco trio dat via Café Manger, de underworld Ramblas, de blacklight Exit in de heerlijke Bierkelder met bijpassend intrieur terecht gekomen is. Els hoort er al meteen wie er verliefd op haar is, had ze dat geweten ze had het allemaal anders aangepakt in haar leven en meteen ook een cursus slettendansen-aan-de-toog gevolgd...